سلام

گاهی لحظه ها نباید همه را از خود گفت ...

گاهی باید تنها آواهای دل دیگران را بگویم ،

شاید از زبان یک نخ بادبادک !

شاید از رنگی !

از دل یک آدم برفی ... !

دانه های عجیبی سپید می بارد

ادمک خواب هایم امروز شروع به دم و بازدم هوای بام  کرد ...

نفس کشید

نفسی ســــــــــــــرد ...

شاید چند روز دیگه میان کابوس آب شدن به دست جلاد خورشید ، مجال نفس کیدن نداشته باشد  ، به هر حال از طرف او " سلام "

بگذار لشکر سربازان سپید ، دانه دانه برسند ، خسته اند ، دوباره ، سفید ...

من عاشق الماس های سفیدم .

دانه های تکرار نشدنی ...

سفیدیِ لحظه های سرخ آسمان ...

شاید این برف سپید دیگر باز نگردد ، به هر حال از طرف رویاهای سفید دانه های الماس " سلام "

.

.

.

aramesh

برای تمام کسانی که دوستشان دارم ...

                                  به بلندای آغـــــــــــــاز ...

.

.

.

             ... حروفـــــ آرامشــ ...

.

.

.

بگـــو از چشم کدام " ماه خیس " ، ...

دنیا را ،

دیده باشم ؟

که به کسانی منتهی شود 

 که دنیای من اند ... ؟

و حروفـــــ آرامشــیــــــ  که این روزهـــــــا ...

فروشی شده ... !

بگـــــو کدام سیاره ی دیگــــر ...

کدام ردپـــــــا ...

و من کسانی را دارم که تو در خواب ...

آرزو خواهی کرد ...

 " آزاد " ی که به وسعت نامش 

رهایی دارد ...

مثل آسمانی که امشب می بارد ...

و ابر هایی که در کویر " سایه "سازند ...

سایه ای که همـــــراه است ...

با وزش نسیم بر " دشت زمان " ...

و گل هایی که نازند در دستان دخترکی که ،

" فــــــــــرنازم " بود ...

آرامش برادری دارد که که آرزوی همیشگی اش بود ...

من برادری دارم مثل تمنای بهار

مثل " حامد "ی که مجازی نیست ، جای برداری که نداشته ام ...

آری نسیم بر اوج آسمان " می رقصید "

جایی که احساسی مثل یک " شاپرک " ، ...

نقش میزد بر عصای زندگی و  احساس ِ " پیــر مــــردی 24 سالــه " ...

در عمق قلبش انگار چیزی که مثل رویایی ناشناخته است ، ...

ریشه ای هزاران سالـــــه داشت ...

به وسعت " عـــــاطـفــه " ...

پدیده ای که این روزهـــــــــا ، میان چرخ دنده ها ی زنگی ماشینی مان ، 

به تکه هایی تبدیل میشود که بر قلب آیندگان خواهد نشست ...

...

کسی را میشناسم که معنای سعادت دارد ... 

مثل اسمش ...

" سعید " ی که واژه ها را صادقانه میگوید ...

و کسی که لبخندی دارد 

که اگـــــــر نشناسی اش ، میگویی : مــــرموز است ...

امــا من میگویم ... سوت دارد ...

نمیدانی سوت چیست . مثل " امیر " ی که می گوید : خدافسس ... !

هنگامی که خاطرات گذشته مثل سکانس آخر تله فیلم زندگی ام ...

بر پرده " نگاهم " رژه میروند ...

یادم ناخودآگاه و سرکش به سراغ کسانی میرود که میروند ...

حتی حقیقت ِشان ...

و ببین که من دوستانی داشته ام ،

که پایبندند به آسمانی که میان هوایش " نفس " می کشند ...

و برای کسانی که دوستشان دارم ...

خواهم نوشت ...

    " آسـان " باش ...

مثل سر آغــــــــازی دوباره

                           ... برای فــــردا ...

... پایان 

.

.

.

به قلم : ... aramesh ...

برای کسی که ...

                      آسمان ها و زمین ، مدیون اوست ...

.

.

.
                       ... حرف های ناتمام ...

.

.

.

 تا نگاه می کنی
وقت رفتن است ....
باز هم همان حکایت همیشگی ....
لحظه ی عزیمت تو ناگزیر می شود ....
 آی ....
آی دریغ و حسرت همیشگی ....
ناگهان ....
 چقدر زود دیر می شود ....

.

.

.

به قلم : ... aramesh ...

این دلنوشته و ...

                      تمامِ آرامش ...

.

.

.

                  ... بی دلــیل ...

.

.

.

گاهی بی دلیل دلتنگ میشوم ...

دلتنگِ باران ...

دلتنگِ تو ...

شعر هایم بر سپیدی کاغذ " خشک " میشوند ...

دستم می لرزد ...

تو که نیستی ، ...

  برای که شعر بگویم ... ؟

همه چیز " بی دلیل " اتفاق می افتد ...

   باران ، بی دلیل ...

قدم های ثابت تو را ، یاد آور میشود

زمان " لج " می کند ...

  آن هم بی دلیل ... !

واژه هایم خیس میشوند ...

  مبهم ... ، بی دلیل ....

در نبود تو ،

هوای " جمعه ها " ، تکــــراری است ... ،

                                              هـــــــوا ...  بی دلـــیـل ... !

.

.

.

به قلم : ... aramesh ...

در تنهایی است ، که ارامش ...

.

.

.

               ... تنهایی ...

.

.

.

سالهاست که فکر می کنم ،

چه " هاله " ای بین من و توست ...

غبار اندیشه هـــایم ...

گلدان خالـــی اتاقم ...

قاب عکس خاک خورده ام ...

" همه " می گویند ،

تو تنهــایی ...

شاید روزی ، " استخوان هایم " ،

به تو بگویند ،

هنوز بین من و تو ، ...

            " هاله " ایست ...

.

.

.

به قلم : ... aramesh ...

و باز آرامشی در ، ...

                               واژه هــــــــــا ...

.

.

.

                  ... شبیه بــاد ...

.

.

.

شبیه باد

درست شبیه باد می دوی ...

پنبه هایم را  رشته کرده ای ... !

آن وقت چگونه می خواهی ،

هنوز دوستت داشته باشم ؟ ...

می خواهم " بی تو بودن " را ، ...

       ... " تمـــرین " کنم ...

.

.

.

به قلم : ... aramesh ...

به آرامش سکوت ...

             و به سکوت آرامش ...

.

.

.

            ... بر خـــورد ...

.

.

.

نوری به زمین فرود آمد ...

دو جا پا بر شن های بیابان دیدم ...

از کجا آمده بود ؟ ...

به کجا می رفت ؟ ...

ننها دو جا پا دیده میشد ...

شاید " خطایی " پا به زمین نهاده بود ...

ناگهان " جاپا ها " به راه افتادند ...

روشنی همراهشان ، در بی کران به اتمام میرسید ...

ردپاها گم شدند ... !

خود را در روبرو تماشا کردم ... !

گوادلی از " مرگ " پر شده بود ...

و من در " مرگ خود " به راه افتادم ...

صدای پایم را از راه دوری می شنیدم .

شاید از " کویری " می گذشتم ...

انتظاری گمشده با من بود ...

ناگهان نوری در " مرگم " فروافتاد ... .

و من در اظطرابی زنده شدم .... ناگاه ....

دو جاپا هستی ام را پر کرد ...

از کجا آمده بود ؟ ...

به کجا می رفت ؟ ...

تنها دو جاپا دیده میشد

شاید خطایی پا به زمین نهاده بود ...

               و ...

و این دایره زندگی است ...

.

.

.

به قلم : ... aramesh ...

دلنوشته ای که آرامش را ، ....

.

.

.

در رویای سپیده دمان

همیشه یک سوی آینه ، ...

  پیداست ...

این را تو نیز میدانی ...

که ستاره های خالی و کوچک ، ...

روزی در کنار تو ،

شعله میکشند ...

پس برای چه میترسی ؟

اینجا آهوان ، تشنه تر از خاک ،

هر روز به بیرون جهان ،

 " پرتاب " میشوند ... !

کسی این را نمی داند ...

مگر تا لحظه های افتادنش

دیگر هیچ " ترانه ای " ،

به گوش نمی رسد ...

با تو خاموشی پنهانی است ...

اما پچ پچ باران صبحگاهی

 هرگز فراموشت نمی کند ...

   " از کنار چپ جاده " ...

به سوی پنجره ای سبز

                    .... باز می آیی

تا آواز کبوتران را ،

دوباره بشنوی ...

من به "جنون " تو ،

" عادت " کرده ام ...

در رویای سپیده دمان ...

" همیشه "

یک سوی آینه ،

       ...  پیداست  ...

.

.

.

 به قلم : ... aramesh ...

آرامش بخشه و بی نظیر یکی از دلنوشته های آرامش ...

.

.

.

           ... می مانند ...

.

.

.

غزل ها همه نگفته می مانند

همه چیز می می ماند ...

 بارانِ نباریده ...

لبخند ها در شعله کوچکی خود خاموش می شوند ....

دلتنگی دیگر " دل " ، تنگ نخواهد کرد ... !

قلم در دستان قبل از نوشتن ، می لرزد ...

ابر ها می آیند و بی بارش ، نا پدید می شوند

قدم ها ثابت ، بدون حرکتی

شعر ها می مانند ...

ترانه ، " بی آوا " می ماند ...

دانه در دل خاک ... می ماند

درخت درست هنگام هدیه کردن میوه هایش ،

  می ماند ...

انگار پشیمان شده ... شاید !

عشق می ماند ...

فکر می ماند ...

اشک می ماند ...

حس دوست داشتن می ماند ... و ...

  " من " می مانم ...  اما تو ، ...

 نمی مانی ...

در روزگار بی تو بودن ،

                نیستی  و  می مانند ،   ...

                                                     همه ...

.

.

.

  به قلم : ... aramesh ...

.

.

.

آرامش این دلنوشته رو خیلی دوس  داره ... !

.

.

.

                    ... رنگ باران ...

.

.

.

اینجا که نیستی ،

باران " رنگ " دیگری دارد ... !

انگار سیاه می بارد ...

" باران سیاه " !

دستم را که بلند می کنم ،

سیاهش می کند ...

همه چیز را تیره کرده است ...

باران را دوست داشتم

    اما ...

تو که نیستی

باران را نمی خواهم ...

بی تو ...

حتی اگر مثل گذشته بی رنگ ببارد ...

بی تو ...

 ... باران را نمی خواهم ...

.

.

.

... به قلم : aramesh ...

.

.

.

ماه من

.

.

.
زمین جای امنی نیست

سرد و تاریک..

و چشم کوچه هایش همیشه  تر  است,

شعرهایم را _

لای دفتر شعرم پنهان میکنم,

از ترس سرما

و سیلی هایش

که صورت رزهای باغچه را کبود کرده ...

ماه من 

تا آسمانت,

آبی ترین نگاهت,

         راهی نمانده,

         چند پله ی دیگر

                مرا نگاه کن...

دلنوشته ای جدید و زیبا

.

.

.

باران ...

فصلهای خیالت را میشوید

با تصویری برهنه تر از آبی

که هنوز بوی خاک و لاجورد می دهد

کافی است ...

از نگاه های دور و نزدیک

تو با سکوت انار

آمده باشی ...

یادمان باشد

نردبان این آسمان

کمی به روز های خاکستری

پرتاب میشود ...

و نام های کوچک

هنوز فاصله  های نگاهت را می آشوبند

راستی

کجا مانده ای ؟

که تدیس های پاییزی 

در قابی خاکی  تر از کویر

اینک سفر به خوابی دور  را

بیادت می آورد ؟ ...

گویی

اینجا همه چیز

از صدای تو

شروع میشود

از انار تا آیینه

از کتیبه های گمشده

تا پنجره های مشبک

از کاشی های معلق

تا ماهی های بی قرار

تا اسلیمی های هفت  رنگ

تا صدا ، تا عشق !

باران

فصلهای خیالت را

   میشوید ...

.

.

.

.

.

.

های که سرریز شکوفه های گونه ات

بهار میشود

و دستانت آغاز جهان است

با تو ام ...

بی تاب تو ...

بی تابانه بخند ...

که خورشید از طلوع لبخند توآغاز میشود

نگاه کن

" خدا " همین جاست

حتی از دست های تو به من نزدیک تر ...

شب از چشمان تو شروع میشود

های ...

لختی نگاه کن

با تو ام ... که سکوت کرده ای

تماشا کن ...

تماشا کن ...

ببین ...

  که چه بی رحمانه زیبایی ...

.

.

.

 به قلم :... aramesh ...

 دلنوشته یکی از همه ها به جز aramesh ...

.

.

.

می نویسم شاید باران
.

.

.

ادامه مطلب

.

.

.

به زیبایی تمام  دنیا

اینبار دوربین armesh  ...

تصاویری ازaramesh حقیقی

به بلندای احساس

بگذار چشمانت ببینند این aramesh را

.

.

.

ادامه

...